De Kift is een veelkoppige, poëtische fanfare-punkband. Vol tomeloze energie, intimiteit, weemoed en euforie. Met daarnaast een danige dosis gecontroleerde chaos, zowel op de plaat als op het podium. Een megamooie mix van magnetiserende muziek. Met Nederlandstalige liedteksten die zijn samengesteld uit de wereldliteratuur
Het orkest komt naar de Kantine met veertien feestelijke dans-, wals-, en treurnummers van hun laatste album Hoogriet. Samen met oude en nieuwe vrienden vormt dit twaalfde album een markering in de tijd waarin alle inspiratiebronnen van de afgelopen drie decennia samenkomen. Tegelijkertijd wordt er met opgetogen dissonanten grimlachend naar de toekomst gekeken.
Frontman Ferry Heijne heeft in de aanloop van het schrijven meters multomappen doorgebladerd met verzameld maar nog ongebruikt inspiratiemateriaal. Oude liefdes, zoals regisseur Aki Kaurismäki (o.a.The man without a past) en trompettist Louis Armstrong, keken tijdens het maakproces over zijn schouder mee.
Maar ook zijn ditmaal voor het eerst bevriende gastmuzikanten uitgenodigd mee te schrijven aan de muziek, onder wie Rocco Ostermann & Wout Kemkes, (Donnerwetter) en Marc Koppen & Onno Kortland (Stuurbaard Bakkebaard).
En volgens de onnavolgbare Kiftiaanse letterenlogica is weer onvervalst geciteerd uit teksten van schrijvers en dichters van wereldformaat, onder wie W.H. Auden, Jan Arends, Paul van Ostaijen, Rodaan Al Galidi, Joseph Brodsky, Anton Tsjechov, W.F. Hermans, en Armando.
Zo’n twaalfde album is op zich al legendarisch, maar De Kift is natuurlijk wars van de perfectie waar dit cijfer zelf voor staat: met hakkende gitaren, schetterend koper en gammele speelgoedpiano’s vindt De Kift zichzelf weer opnieuw uit in een magische mix van Duitse Krimi muziek, elektroblues, hoekige tango’s en wiegende walsen voor breekbare dromen.