Ze opende op persoonlijke uitnodiging van Harry Styles voor zijn show in Madison Square Garden en werd meerdere malen genomineerd voor een Grammy. Met dit soort wapenfeiten op je CV ben je normaal een gigantische hype. Toch voelt muziek van Madison Cunningham nog steeds als een goed bewaard geheim.
Cunningham’s liedjes omhelzen je zo vertrouwd als je favoriete trui, maar zoeken qua productie altijd nieuwe grenzen, op zo’n soortgelijk subtiele, abstracte manier als bijvoorbeeld Radiohead of Fiona Apple. Organische instrumentatie worden vaak met effecten opgenomen om een buitenaardse sfeer te scheppen. De kadans van de melodieën spelen vaak met Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse ritmes en het lieflijke getokkel van een ukelele klinkt in haar handen als donkere, onheilspellende oerklanken.
De meest recente langspeler van Cunningham heet Revealer, een verzameling donkere, grappige nummers over donkere, niet-zo-grappige tijden. Het album tekent een soms niet zo vleiende zelfportret vol harde waarheiden, gemiste kansen en rauwe emoties. Muziek zonder makkelijke antwoorden of nette uitkomsten, waarin Cunningham het leven in al zijn onberekenbaarheid openhartig verkent.